Omarmen wat komt

Een beetje buikpijn heb ik wel: Laurens gaat stage lopen. Hoe zal dat gaan? Wat een grote verandering: een andere bus, een onbekende chauffeur,  een  vreemde omgeving, nieuwe begeleiders. Hoe zal het  gaan als hij naar het toilet gaat? Krijgt hij hulp als z’n broodtrommel moeilijk open gaat? Ik spreek mezelf toe: ‘Loslaten moeder!  Er werken toch ervaren mensen?  En Laurens kan best wat aan.’                                                                                                                             

Blij loopt Laurens die eerste keer naar de bus, zoekt een plaats uit naast een leuk meisje, gaat zitten en hangt zijn tas aan de leuning. Kijkt uit het raampje, alsof hij elke dag met deze bus mee rijdt. Ik zie zelfs een glimlach op zijn gezicht.  Nou, dat is mooi meegenomen! Later krijg ik een verslagje van de dag, een leuke foto erbij. Hij heeft het goed gehad en kwam ook echt blij thuis. Hij mocht helpen met soep koken en deze ook nog uitdelen. Laat hij dit nou juist zo leuk vinden. Ontroerd kijk ik naar de foto en zie hem fier rechtop achter de soepkar lopen. Ik ben dankbaar en opgelucht dat hij zo moeiteloos schakelt.

Er was onlangs nóg een grote verandering in zijn leven: onze oudste dochter is getrouwd en is daarmee de eerste die ons huis uitvloog. Laurens heeft nu een getrouwde zus die zo’n 180 km verderop woont. Terugdenkend aan die zonnige zomerdag zie ik onze dochter nog voor me als stralende bruid. Ook Laurens glom de hele dag. Trots op zijn pak en vlinderstrik. Genietend van alles. Hij had een belangrijke taak: de ringen geven. Hij deed dat voorbeeldig en op de foto’s zie ik hem shinen naast zijn zus.                          

Als ik aan die dag denk, voel ik me vooral gezegend. Tegelijk moet ik altijd best wennen aan veranderingen. Terwijl ík het met mijn verstand nog kan beredeneren en er over kan praten. Ik kan me van tevoren een voorstelling maken. Hoe anders is dat bij Laurens:  hij kan toekomstige gebeurtenissen niet goed overzien. We hebben hem voorbereid op de verandering in ons gezin door er zo eenvoudig mogelijk over te praten. Ook door gebruik te maken van picto‘s.  De plaatjes bij het verhaal waren echt helpend. Moet Laurens nu wennen aan de nieuwe situatie? Hij noemt af en toe de namen van zijn zus en zwager. En: ‘Zeeland’. ‘Getrouwd’. Ik merk verder niets bijzonders aan hem, hij lijkt het volkomen normaal te vinden.  En op zijn stage gaat het net zo: hij weet nu welke dagen hij naar het dagactiviteitencentrum  gaat en heeft dat gewoon geaccepteerd…

Opnieuw denk ik: wie is hier nu beperkt? Wat is het toch heerlijk om zo in het hier en nu te leven en de dingen te nemen zoals ze komen.  Gaat alles dan goed? Nee, dat niet, er zijn nog best wel eens lastige situaties. Voor hem en voor ons. Maar Laurens leert ons om niet zo bezorgd te zijn over onze levensomstandigheden, of we er nu middenin zitten of er tegenop zien in de toekomst. Hij leert ons vooral ‘gewoon’ te omarmen wat komt!

Jeanet schrijft over de ups en downs in haar gezin en in haar leven. Ze is getrouwd en moeder van drie kinderen, van wie de jongste, Laurens (17) het Downsyndroom heeft.