Blog Jeanet – “Yes! Naar de kerk!”

Laurens en de kerkdienst. Hij was nog niet geboren. En ik dacht weleens: “Het kan haast niet goed zijn, het kind beweegt bijna niet. Doet me ook nooit pijn door in mijn ribben te porren. Of door zich uit te rekken”, wat me regelmatig overkwam in mijn vorige zwangerschappen. Totdat ik met mijn dikke buik plaatsnam op de kerkbank.

Ik wist niet wat me overkwam: het leek alsof het kind rond begon te zwemmen, een en al golvende bewegingen. Het sprong als het ware op! Steeds als het orgel inzette, begon dat weer. Opmerkelijk! Pas later, toen bleek dat Laurens zo’n muziekliefhebber is, viel bij mij het kwartje.

“Wat zullen we doen? Hem meenemen? Anderhalf uur op een houten kerkbank, wordt dat geen drama?” Laurens was nog maar een klein peutertje, kon net lopen. We besloten het gewoon te proberen. Het overtrof al onze verwachtingen: Laurens bleek het geweldig te vinden. Vooral het zingen en het orgelspel. Dat raakte bij hem een snaar. Kwijlend hoorde hij het aan. Misschien waren het ook de akoestiek, de ruimte, de lampen waarvan hij onder de indruk was. Hoopvol namen we hem elke dienst mee.

Helaas bleef het voorbeeldige gedrag niet altijd. Bij tijden gebeurde het dat hij ons uitprobeerde. Een schop met zijn zware, aangepaste schoen tegen de kerkbank, wat klonk dát leuk! Gelukkig waren er fijne mensen in de kerk bij wie hij regelmatig mocht zitten. Vreemde ogen dwingen, ook bij onze zoon. Totdat hij ook hen ging uitproberen.

Over het algemeen gaat het heel goed. Eigenlijk is dat heel bijzonder. Wat begrijpt Laurens van een preek? Geboeid luistert hij naar de dominee. Het zijn misschien de gebaren, de stem. Of is het meer? Laurens voelt veel aan. Is het iets van de ernst, iets van een bepaalde gewijde sfeer? Het lijkt dat hij altijd nog onder de indruk is.

Maar eerlijk is eerlijk, bij mij geeft zijn aanwezigheid in de kerk wel een bepaalde spanning. Ook bij de rest van ons gezin. Hoe zal het deze keer gaan? Want soms wil het gewoon voor geen meter. Dan zint iets hem niet en zegt hij dat wel even hardop. Of hij legt zijn benen dwars op mijn schoot en wil hij gaan liggen. Hij kan ook echt lawaaierig doen. Soms mensen kijken dan achterom, maar ik merk gelijk iets van de reactie: “O, het is die jongen.” Begrip dus.

Nou, dat scheelt veel! Na de dienst ontstaan er korte gesprekjes, en komen er opmerkingen als: “Hij had er vandaag gewoon geen zin in.” Gelukkig krijgen we vaker complimenten. Wanneer Laurens jarig is en zijn naam op de weekbrief staat, krijgt hij een grote stapel post. Die aandacht past eigenlijk niet zo bij ons, maar toch doet het mij goed. Hij hoort er zó bij en heeft bij veel mensen een speciaal plekje in hun hart.

Een dienst in een andere kerk is ook een uitdaging. Dan valt het weer op dat er naar ons gekeken wordt. En soms kijkt de hele gemeente… wat erg! Zoals die keer dat een vriend die werd bevestigd als ambtsdrager ons uitnodigde. We zaten vooraan op de galerij, om het goed te kunnen zien. Nog voordat de preek begon, gooide Laurens opeens zijn knuffel door de kerk, die beneden neerkwam. De dominee pakte het goed op. Hij gaf de kersverse diaken opdracht om maar gelijk aan de slag te gaan en die jongen daarboven blij te maken met zijn konijn. Die hele verdere dienst hield ik een oor van het konijntje stevig vast. Je weet maar nooit!

Elke zaterdag horen we Laurens wel een keer zeggen: “Morgen zondag! Naar de kerk!” Misschien koppelt hij dat aan een weekend thuis; dat betekent ook gezelligheid. In elk geval is het een soort feestje. Toch zijn we ook weleens thuisgebleven, omdat hij weigerde naar de fiets te lopen en plat op de grond bleef liggen. Ga maar eens sjorren aan een zestienjarige… Toen ik daarna met hem online de dienst meekeek, voelde hij heel goed aan dat hij fout zat en benoemde hij dat.

Een tijdje geleden sprak onze predikant de jeugd aan met een voorbeeld. In hun taal riep hij: “Yes!” Laurens veerde op, ik zag een brede grijns op zijn gezicht. Dit hoorde niet… Andere dingen krijg ik er niet in, maar dit woord, yes, bleef hangen. En regelmatig zegt hij in de dienst, half hardop: “Mama, dominee Rustig* zegt yesss.”

* Zo noemt Laurens onze predikant.