Het is weer eens zover. Op de meest onhandige en onverwachte momenten ben ik mijn wachtwoord vergeten. Er is geen peil op te trekken wanneer dat gebeurt – wel dat vermoeidheid niet helpt bij het onthouden van wachtwoorden en pincodes. Voor mij en mijn NAH lotgenoten is het een terugkerend drama. Gelukkig onthoudt mijn computer de meeste wachtwoorden voor mij.
Alleen nu hebben de bedrijven een nieuw trucje ontdekt: de Wachtwoord Wissel week. Heel veilig, waarschijnlijk, maar een extra ramp voor mij. Daarbij wil men dan je mobiele telefoonnummer weten om per SMS een code te sturen voor het resetten van je wachtwoord. Mijn volgers weten dat ik mijn telefoon vrijwel nooit gebruik. Ik vergeet ook steeds om hem op te laden. Hij is alleen voor vakantie, en verder niet.
Je zult zien dat het volgende wachtwoord dat kwijt is hervonden moet worden met behulp van mijn telefoon, die dan weer niet opgeladen is, waardoor er weer kostbare dagdelen verloren gaan en mijn energie en brainpower zodanig zijn afgenomen dat het een hopeloze ellende wordt. Om dan weer te bellen met een helpdesk is voor mij een ellende, en met mij zijn afasie patiënten die daar ook niet op zitten te wachten.
Misschien is een vingerafdruk iets. Die hoef ik tenminste niet te onthouden. Alleen zijn de sites daar nog niet op ingesteld. Is er iemand bij al die bedrijven die de gehandicapten vertegenwoordigt? Het zou zo fijn zijn als er met ons rekening wordt gehouden. Misschien zijn we in aantal klein, maar net zo’n waardevolle klant als ieder ander. Waardevoller wellicht, want we zullen niet zo snel overstappen. Dat is weer zo’n gedoe met al die wachtwoorden.
Annemieke Lenselink (50) werd in april 2012 getroffen door een cva (beroerte). Sindsdien leeft zij met een beperking. In deze rubriek schrijft zij over haar ervaringen.
