![](https://opwegmetdeander.nl/wp-content/uploads/15.-Annemieke-Nommensen.jpg)
Voor CVA patiënten is routine enorm belangrijk. Routines zorgen ervoor dat je niet zo erg hoeft na te denken bij alles wat je doet. Je merkt dat vooral, als je uit je vertrouwde omgeving gaat en in je nieuwe omgeving ook weer nieuwe routines moet bedenken.
Zo moest ik op vakantie bij alles een nieuwe routine bedenken: in- en uit bed stappen, douchen, staan bij de keuken, buiten lopen, van en naar de auto, etc.
In een laag bed stappen is moeilijk voor mij. Ik moet ervoor zorgen dat ik heel rustig ga liggen, omdat ik anders erg duizelig word. Dat herinnert me aan de eerste dag van mijn CVA, en ik word er altijd een beetje bang van. Bang dat er nog een beroerte komt. Duizeligheid geeft me het gevoel dat ik geen controle meer heb over de wereld.
Douchen is een ander obstakel. In het eerste huisje waren er gelukkig gehandicaptenvoorzieningen aanwezig. Beugels in de badkamer om me aan vast te houden. In noodgevallen had ik een terrasstoel in de douche kunnen zetten, maar omdat er twee beugels waren kon ik douchen en blijven staan zonder om te vallen. Alleen haren wassen was wat lastig (met één hand je haar inzepen is ingewikkeld).
In het tweede huisje was de trap ernaartoe een uitdaging. Wel was het een goede conditietraining. Ik ging heel langzaam de trap op, en gelukkig was er een leuning. Aan het eind van de week ging het nog steeds langzaam, maar wel makkelijker. Ik hoefde mijn knieën niet meer in te tapen. Ik denk dat mijn beenspieren wel iets sterker zijn geworden in die week.
Douche en bad was lastig, dus hubbie was de veiligheidsvoorziening, om mij in bad te helpen en te voorkomen dat ik omviel. Ik miste mijn badplank. Gelukkig was het appartement verder gelijkvloers, en het uitzicht maakte veel goed.
Terugkomen thuis was heerlijk – de voorzieningen die we hadden getroffen werden door mij opnieuw erg gewaardeerd. Lekker douchen op mijn badplank. Zelf in- en uit ons bad komen. Makkelijk in- en uit bed komen met hulp van het rek naast het bed.
Alleen de routine met de televisie was ik vergeten. Ik kon me echt niet meer herinneren hoe de TV werkte, en hoe ik de kanalen te zien kreeg die ik wilde. Uitermate frustrerend, maar met behulp van mijn dochter ben ik opnieuw getraind.
Home sweet home!
Annemieke Lenselink(48) werd twee jaar geleden getroffen door een cva (beroerte). Sindsdien leeft zij met een beperking. In deze rubriek schrijft zij over haar ervaringen.
Annemieke Lenselink (50) werd in april 2012 getroffen door een cva (beroerte). Sindsdien leeft zij met een beperking. In deze rubriek schrijft zij over haar ervaringen.