Het begon de afgelopen week met min of meer draaglijke pijnmomenten, meestal ‘s nachts. Draaglijk betekent dat ik mijn standaard medicijnen neem (ik had de paracetamol afgebouwd, maar ben daar weer mee begonnen – de Lyrica slik ik nog dagelijks) en dat ik ondanks de pijn toch in slaap kan vallen.
Vannacht was het bijna een ouderwetse nacht, in de negatieve zin van het woord. Op een schaal van 1 tot 10 had de pijn een 8. Ik houd mezelf voor dat een 10 de score is die ik zou geven toen ik de zenuwpijn de eerste keer in het revalidatiecentrum had, en ondanks de twee verpleegkundigen aan weerszijden toch de hele boel bij elkaar gilde. Nu had ik geen verpleegkundigen en ik gilde ook niet, maar beet in mijn kussen. De messen in mijn arm sneden heen en weer, het leek alsof iemand een compleet speldenkussen in mijn arm drukte – het was echt heel naar, en slapen ging helemaal niet.
Uiteindelijk viel ik om een uur of 4 in slaap. De dag erna is het redelijk houdbaar, maar ik voel de pijn op de achtergrond zeuren. Manlief roept goedbedoeld dat we zo kunnen gaan fietsen. Ik wil het liefst naar bed, slapen en vergeten dat deze pijn er is. We konen tot een compromis: eerst slapen, dan fietsen – als de pijn wat beter is.
Van nature ben ik een optimistisch iemand, en ik heb de verwachting dat alles elke dag een beetje beter gaat, al is niet duidelijk wat. Een nacht als de afgelopen nacht is wat mij betreft een klap in mijn gezicht. Ik dacht dat we de zenuwpijn nu onder controle hadden! Ook kan ik niet bedenken wat er nu anders is dan een paar maanden terug. Wat triggert die pijn op dit moment?
Ook deze reis gaan we weer vervolgen. Pijndagboek bijhouden, medicijnen slikken, kijken of er dingen zijn die het verbeteren of verergeren, en dan naar de dokter. Het voelt als een flinke stap terug. Nu eerst maar even naar bed – dat helpt om de zaken wat zonniger in te zien.
Annemieke Lenselink( 49) werd twee jaar geleden getroffen door een cva (beroerte). Sindsdien leeft zij met een beperking. In deze rubriek schrijft zij over haar ervaringen.
Annemieke Lenselink (50) werd in april 2012 getroffen door een cva (beroerte). Sindsdien leeft zij met een beperking. In deze rubriek schrijft zij over haar ervaringen.
