Vroeger woonde ik in een flat waar de buren overmatig gevoelig waren voor geluid. We waren de hele dag niet thuis, maar kregen toch commentaar als “Ik hoor u steeds lopen” en “ik hoor uw keukenkastjes”. Er lag tapijt in het appartement en we liepen op onze sokken, dus ik vond het buitengewoon overdreven van die buren. Aangezien we ook niet bezig waren met de voorbereidingen van “raad het merk keukenkast door het horen van de klik”, vond ik ook dát wat aangedikt. Sterker nog, we waren erg blij toen we ons huis hadden gekocht en daar konden gaan wonen.
Onze nieuwe buren waren ook erg blij, want onze voorgangers hadden dezelfde geluidsinstelling als onze flatbewoners, en nu konden ze weer gewoon ademhalen en zich bewegen in hun eigen huis. De overvliegende vliegtuigen van Schiphol waren eigenlijk de grootste geluidsoverlast. Ik weet nog dat ik de eerste nacht rechtop in bed zat omdat het leek alsof het vliegtuig door onze kamer heenvloog. En aangezien de Bijlmerramp net was gebeurd, was dat een beangstigende ervaring. Nog steeds luister ik naar vliegtuigen in de buurt, met name naar of ze doorvliegen.
Sinds mijn CVA is er wel een heleboel veranderd op dit vlak. Ik draai thuis eigenlijk nooit meer muziek, omdat het me eerder uitput dan energie geeft. De TV, en dan met name de opgefokte programma’s op RTL 7 en FOX, slokt al mijn energie op. Het hijgerige commentaar bij business programma’s vind ik buitengewoon vermoeiend. Vroeger was dat geen probleem, dat hoorde ik op de achtergrond. Nu gaat de TV uit.
We zijn gezegend met hele schattige buurkinderen in het rijtje. Die spelen naar hartelust in de tuin en straat, zoals mijn dochters dat vroeger ook hebben gedaan. Ik geniet er normaal erg van, omdat ik het leuk vind om te zien hoe ze fantasie in hun spel verwerken. Tot mijn grote verdriet kan ik niet meer tegen het gegil. Het lijkt wel of ze meer gillen dan vroeger, en erg hard. Dat zal wel niet het geval zijn, maar het komt bij mij vol binnen als ik in de tuin zit. De oplossing is dan om naar binnen te gaan en de deur dicht te doen. Precies wat ik niet wil, omdat ik buiten zitten heerlijk vind.
Ik snap de ”grumpy old neigbors” van vroeger misschien iets beter. Ik weet niet of ze een CVA hebben gehad, maar ook zij leken overgevoelig voor geluid. Natuurlijk kan ik met oordoppen in de tuin gaan zitten. Mijn gehoor staat echter altijd op scherp. Ik kan er niet tegen als ik iets niet hoor. Zeker omdat mijn man niet goed hoort, is het voor mij extra belangrijk om dat wel te doen.
Ik heb geen idee of dit nog beter kan worden. Momenteel heb ik even mijn buik helemaal vol van alle medische informatie. Zeker omdat – ondanks de medicatie – de zenuwpijn ‘s nachts ook regelmatig doorzeurt.
Tips om dit op te lossen zijn welkom, als het maar geen oordoppen zijn!
Annemieke Lenselink (50) werd in april 2012 getroffen door een cva (beroerte). Sindsdien leeft zij met een beperking. In deze rubriek schrijft zij over haar ervaringen.
