Al heel lang wilde ik de technieken leren om met zilver of andere metalen te werken. Ik houd van mooie, moderne sieraden en het leek me leuk om te leren hoe je dat moest doen. Of het zou lukken, wist ik van tevoren niet. Wel weet ik, dat je je hersenontwikkeling stimuleert door iets nieuws te leren, zeker als je ook met je handen dingen moet doen.
Dit was een cursus op de volksuniversiteit, voor beginners. Ik had gecheckt of het lokaal toegankelijk was voor mijn scootmobiel en gelukkig was dat zo. De gehandicaptenparkeerplaats was vlakbij. Van tevoren wist ik ook niet of ik het zou volhouden, twee uur werken achtereen.
Gelukkig deed het me erg denken aan de creatieve therapie in het revalidatiecentrum. In een kleine groep lekker aan je eigen werkstuk werken. We begonnen met zagen. Eerst rechte lijnen en daarna gebogen lijnen in kleine stukjes metaal van 5*5 centimeter. Nog best lastig, dat zagen. De werkbank was een beetje laag, en ik mocht aan tafel zagen omdat ik mijn benen niet onder de werkbank kwijtkon. De eerste lijntjes waren wat bibberig (en kostten me uiteindelijk 3 metaalzaagjes) maar daarna ging het vrij aardig rechtuit. De gebogen lijnen gingen ook goed. Het uitzetten van de lijnen en afmeten van de afstand ging ook, al merk ik dat ik tussen een gewone- en leesbril inzit. Ik ben bang dat ik binnenkort zo’n touwtje aan mijn bril doe omdat hij de hele tijd wordt op- en afgezet.
In gedachten hoorde ik de instructies van de ergo- en creatieve therapeuten. Rust nemen tussendoor. Dat ging van nature omdat er niet genoeg gereedschap was voor iedereen – daardoor moesten we om de beurt. Pauze na een uurtje en voor ik het wist, was de avond omgevlogen. Aan het eind van de avond ging ik scheef hangen – een teken dat het genoeg was geweest. Ik voelde me voor het eerst sinds lange tijd weer eens ‘normaal’.
Hersenkunst
De docente kondigde aan dat we maar moesten beginnen met het ontwerpen van werkstukken voor later, omdat we nu nog niet gehinderd werden door praktisch-technische kennis. Ik vond het een lastige opdracht. Hoe weet je wat je wilt maken als je niet weet wat er kan?
De dag erop wist ik het ineens. Soms helpt zo’n nachtje ‘marineren’ voor het creatieve proces. Ik ben deze cursus begonnen onder andere door mijn beroerte, en ik besloot om mijn inspiratie te halen uit de patronen die zenuwcellen hebben. Dat zijn namelijk prachtige kunstwerken. Ook MRI scans laten mooie patronen zien. Mijn eerste sieraad (of sieraden) probeer ik te maken als “hersenkunst”. Hoe toepasselijk!
Annemieke Lenselink (50) werd in april 2012 getroffen door een cva (beroerte). Sindsdien leeft zij met een beperking. In deze rubriek schrijft zij over haar ervaringen.
