Familie Van den Berg adopteerde twee Chinese kinderen met beperking
In de woonkamer van de familie Van den Berg in Gameren begroet Grace me. Zittend in haar rolstoel legt ze meteen uit wie zij is. “Ik ben gevonden bij een bedelaarsgroep in China. Mijn vader zei dat er een dubbele zegen zou komen, en dat zijn wij.”
Dat ”wij” zijn Grace (17) en haar broer Samuël (20). Beiden werden geadopteerd in de tijd dat het predikantsechtpaar, ds. Cornelis van den Berg en zijn vrouw Riekske, in China werkte, van 2001 tot 2012. Grace: “Samuël was in een doos te vondeling gelegd bij een boeddhatempel.”
Riekske van den Berg-van Wijk (67) komt met koffie binnen en zegt tegen Grace: “Je hebt het hele verhaal al verteld; dat kan je goed.” Zij schetst de voorgeschiedenis van de adoptie. “Eerst hebben wij met onze twaalf kinderen in Amerika gewoond. Daar heeft mijn man –hij is in 2019 overleden– Chinees gestudeerd en een proefschrift geschreven. Daarna zijn wij voor de GZB uitgezonden naar China. Mijn man was daar betrokken bij sociale projecten en hij bezocht onder andere kindertehuizen en gevangenissen.
Op een nacht droomde ik dat ik een Chinees meisje wilde adopteren. Tussen haakjes: in China willen ouders namelijk liever een jongen dan een meisje. Daardoor worden meisjes vaak verstoten. Ik vertelde de droom ’s ochtends aan mijn man. Hij zei: ‘Ja maar, een droom is niet genoeg, we moeten wel weten of de Heere dit ook wil.’”
Groot hoofd
“Via regeringscontacten raakten wij betrokken bij een kindertehuis. Ik mocht daar ook een keertje kijken. Daar zag ik Samuël – afgezonderd– liggen. Hij was ongeveer 2 jaar oud. Hij had een klein lijfje en een groot hoofd, net zo groot als nu. Ik pakte een speeltje en hij volgde dat helemaal met zijn ogen.
Ik werd met innerlijke ontferming bewogen. Ik dacht: ‘Dit kind kan toch niet zo blijven liggen?’ Hij lag helemaal afgezonderd van de andere kinderen. Hij lag daar apart, om te sterven. Toen zeiden mijn man en ik: ‘Wij willen hem een operatie geven.’ De leiders van het kindertehuis zeiden: ‘Dat heeft geen zin.’
We gingen naar huis, maar raakten niet los van hem. Wat was hier de bedoeling van? Een arts die wij kende, zorgde ervoor dat Samuël kon worden geopereerd. Daarna mocht hij drie maanden bij ons blijven, voor de medische verzorging.
“Ik werd met innerlijke
ontferming bewogen”
Onze jongste van toen 3 jaar zei, toen ik hem in mijn armen had, tegen Samuël: ‘Nu ben jij lekker bij je eigen mammaatje.’ En ik zei: ‘Dank U wel, Heere!’ Dit was een stem uit de hemel, dat wij dit kindje zouden gaan adopteren. Het was alleen geen huppelend, springend meisje, zoals in de droom.
Samuël was twee jaar bij ons, toen de directrice van het kindertehuis zei: ‘Wij willen hem weer terug.’ We hadden geen been om op te staan, dus hij móést terug. Ik was ontroostbaar. Samuël ook, hij ging daar erg huilen. Maar mijn man zei: ‘En toch geloof ik dat de Heere voor ons een dubbele zegen heeft. Dat mag ik echt geloven.’ Ik vroeg: ‘En komt hij dan terug?’ ‘Dat weet ik niet; ik weet niet wat die dubbele zegen zal zijn’, antwoordde mijn man.”
Officiële pleegzorg
Na een paar weken belde het kindertehuis ons of wij Samuël weer wilden ophalen. Het ging gewoon niet meer met hem. Vanaf dat moment zijn we alles gaan regelen voor officiële pleegzorg. Anders zouden we later weer in dezelfde situatie terechtkomen, doordat we geen zeggenschap over hem hadden.
We zijn in totaal zeven jaar met het regelen van de adoptie van Samuël bezig geweest – vooral mijn man, omdat hij de taal sprak. Wij dachten steeds dat het aan China lag. Maar later bleek dat het kwam door een wet in Nederland dat er geen kinderen met “special needs” (speciale behoeften) mochten worden geadopteerd.
Totdat de wet –op Gods tijd– werd aangepast. Toen mochten we Samuël mee naar huis nemen. Een week nadat Samuël terug was, stond er een echtpaar voor de deur met een kindje. Zij wisten dat wij Samuël hadden geadopteerd en ze hadden een meisje op straat gevonden, bij een bedelaarsgroep.”
Grace, die het gesprek goed volgt, wil het graag zeggen: “Papa en mama keken elkaar aan en zeiden:
Het hele interview lezen? Word lid voor slechts 20€ per jaar.
Reageer: