Blog Merianne – Wie heeft het licht uit gedaan?!

Ik ben vroeg wakker en voordat er in huis weer leven in de brouwerij komt, check ik het weer. “Wat lekker, het blijft droog”. Dat betekent dat ik ons mannetje zelf naar de peuterspeelzaal kan brengen. Nog even geniet ik van de rust in huis, zonder gehoorapparaten in.

Na het ontbijt zie ik dat het bijna tijd is om te gaan. Met een vlugge blik naar buiten zie ik dat het nog erg donker is. Ik slik even, door het syndroom van Usher, zie en hoor ik zeer slecht. Mijn zicht beperkt zich tot een kokertje ter grote van een rietje. Ik kan je prima recht aankijken, maar zie niet je hele gezicht. Mijn gehoor is lastiger uit te leggen. Maar kortweg, zonder gehoorapparaten ben ik doof. Nu het donker is zie ik nog minder door nachtblindheid. Ik zet door, trek mijn schoenen aan, klik de gespen dicht van de buggy en trek de deur achter me dicht. Blij verrast stap ik de stoep op, de straatverlichting is nog aan. We zijn nog niet eens de straat uit als de verlichting uit gaat… vanuit de buggy klinkt: ‘hé wie heeft het licht uitgedaan’!? In de 20 minuten die volgen ben ik alert op de oversteek punten en kom ik tot rust op het lange rechte stuk waar weinig fietsen over en weer schieten. Normaal wordt het steeds lichter op weg naar de peuterspeelzaal, vandaag lijkt het tegenovergestelde. Dus focus ik me extra op het laatste stuk waar drie scholen staan. Nog even, dan hebben we alle hindernissen gehad en kan ik de buggy omwisselen voor mijn taststok. Ik krijg nog een dikke knuffel en ik stap het schoolplein af.

Hulp vragen is geen groot probleem voor mij, ik heb lieve mensen om me heen die me willen helpen. Sterker nog,  ze zijn eigenlijk beledigd dat ik ze niet vraag. Waarom ga je dan toch in het donker die strijd aan?  Voor mij persoonlijk is zelfstandigheid iets vanzelfsprekends, niet een bewijsdrang. Vragen om hulp komt vaak niet eens in me op.  Wel ben ik eerlijk dat het me niet vrolijk stemt dat ik steeds slechter zal gaan horen en zien. Dit zal me ook afhankelijker maken van mensen. Daar probeer ik niet teveel mee bezig te zijn en nu ik weer naar huis loop bedenk ik me, wat ben ik toch blij dat ik vandaag nog veel zelfstandig kan. In gedachten zing ik delen van opwekking 733; “Loof de Heer, o mijn ziel… Tienduizend redenen tot dankbaarheid”

Ik ben bijna thuis, met een glimlach op mijn gezicht neem ik me voor om hulp te vragen voor de komende winterperiode.

Hoe is het voor jou om hulp te vragen -in deze tijd van Corona-?