Deze ochtend ben ik er voor gaan zitten. Er moeten een aantal verslagen worden opgestuurd. Voor de juiste beeldvorming van Laurens heeft het kinderdagcentrum waar hij volgend jaar heen gaat observatie en testgegevens nodig. Terwijl de scanner bezig, is lees ik hier en daar wat door. “Laurens kan niet…” “Het lukt hem niet om…” “Hij reageert niet als…” Het klinkt als een soort refrein. Dat komt binnen!
En dan is daar tussen al die papieren zomaar opeens de schoolfoto van Laurens! Wat kijkt hij toch geweldig innemend in de camera. Ik denk aan vanochtend, hoe lief hij me hielp met het klaarmaken van zijn lunch voor school. Kijkend naar zijn foto, realiseer ik me: Wat hebben we toch een schat! Zoveel warmte en liefde als hij ons geeft… Híj heeft geen moeite met wat hij niet kan. Beperking, wat is dat?
Alweer wat jaren geleden bezocht ik een oudere vriend van ons. Hij had net de boodschap gekregen dat hij ongeneeslijk ziek was en nog maar kort te leven had. Met lood in mijn schoenen liep ik door de gang van het ziekenhuis. Wat moest ik zeggen? Wat intens verdrietig, zijn vrouw die hulpbehoevend werd, moest hij binnenkort achterlaten. Nooit kinderen ontvangen.
Toen trof ik hem daar aan, ontspannen en gelukkig. Een glans op zijn gezicht. Hij vertelde hoe hij het kon overgeven. Hij getuigde van Gods genade in zijn leven. Een groot wonder. En ergens in zijn verhaal zei hij met klem: “Je kunt álle dingen van twee kanten bekijken.” Die woorden zijn bij mij blijven haken. En die hebben me al heel wat keren geholpen!
Misschien deed ik dat daarvoor onbewust ook al, iets van twee kanten bekijken? Ik denk terug aan de geboorte van Laurens. Ook al is dat dertien jaar geleden, het staat allemaal onuitwisbaar in mijn geheugen gegrift. Vanuit mijn ziekenhuisbed keek ik toe hoe de verpleegkundige Laurens hielp. Ik zag zijn profieltje en dacht: “Hé wat leuk, precies datzelfde neusje als zijn zussen. Echt eentje van ons!”
Maar toen hij daarna in mijn armen werd gelegd, zag ik een heel ander kind… Dat zijn geen trekken van ons! En met pijn in mijn hart dacht ik: “Je bent ook lid van een heel andere familie, die allemaal dezelfde trekken hebben. Allemaal die ene chromosoom te veel, een foutje in elke cel.” Toen waren er ook duidelijk twee kanten en ik probeerde die positieve kant te zien.
Wat hebben we gehoopt dat Laurens naar school mocht blijven gaan. Volgens ons is hij nog lang niet uitgeleerd. Maar het blijkt niet haalbaar. Opnieuw moeten we bijstellen, inleveren. En lopen we er weer tegenaan dat hij een jongen met ‘down-plus’ is, een term die weleens wordt gebruikt voor kinderen met Down die zich traag ontwikkelen.
Waarom vind ik dit moeilijk, als straks misschien blijkt dat Laurens op het kinderdagcentrum echt op zijn plek is? Toch maar weer eens mezelf de spiegel voorhouden: Bekijk dit ook eens van de andere kant! Wat is die levensles soms toch ver weggezakt. Wij willen altijd maar vooruit, ons vrij voelen, leven zonder pijn. Maar is dat niet vaak een veel oppervlakkiger en ook eenzijdig leven?
De gevraagde verslagen zijn intussen allemaal verstuurd. Ik hoop dat ze een zo compleet mogelijk beeld kunnen vormen van onze veelzijdige boy!
Jeanet schrijft over de ups en downs in haar gezin en in haar leven. Ze is getrouwd en is moeder van drie kinderen, van wie de jongste het Downsyndroom heeft
Reageer: