Blog Merianne -Hoe ga ik dat doen?

Aan het hek wachtend tot Jens naar buiten komt, snelt de juf naar me toe: “Jens wil graag met Guus afspreken, maar weet niet hoe hij dit moet doen. Kun jij dit met de ouders oppakken?”

Een simpele vraag van een attente kleuterjuf die oog heeft voor wat haar kleuters nodig hebben om te groeien. Mijn eerste reactie is oprechte dankbaarheid dat Jens vriendjes begint te maken. Hij zit nog maar een paar maanden op school.

Lang heb ik niet om erover te mijmeren, Jens wil mijn volledige aandacht! Hij is erg moe van een lange schooldag. Hij kruipt lekker in de buggy en vraagt of ik wat lekkers heb meegenomen. We besluiten een stukje om te lopen, zodat hij even kan bijkomen in het lekker warme zonnetje van vandaag.

De vraag van de juf verdwijnt even naar de achtergrond, maar tijdens het koken komt er een brok in mijn keel. Dankbaarheid is er nog steeds, toch komt meer en meer de vraag naar boven: “Hoe ga ik dat doen?” Jens zit niet op een school waar iedereen uit dezelfde buurt komt, dus een halfuur lopen om bij andere ouders te komen is heel normaal.

’s Avonds pak ik mijn telefoon, open de school-app en zoek de ouders op van het desbetreffende vriendje. Mijn vingers blijven een poosje hangen voordat ik begin te typen. Ineens rolt er een traan over mijn wang. Ik ben onzeker of ik wel kan bieden wat Jens nodig heeft… Het maakt me verdrietig dat ik niet de moeder ben die even snel op de fiets of met de auto haar kroost naar school, sport of vriendjes brengt. Mijn zicht is inmiddels wazig door de vele tranen die niet meer te houden zijn.

Nadat ik mijn tranen heb gedroogd, pak ik opnieuw mijn telefoon en zie een berichtje. “Hey! Ik had begrepen van de juf dat Jens & Guus een keer samen willen spelen. Ik dacht zal even een berichtje sturen” Er volgt een fijn gesprek, waarin ik open vertel over het Usher-syndroom en wat Jens nodig heeft. We spreken af dat Guus bij ons komt spelen.

Ook besluit ik een bericht te sturen naar de juf. Ik deel mijn onzekerheden en twijfels, zoals doordat ik mensen de ene keer wel zie en de andere keer niet. Al schrijvend kom ik tot rust. Uiteraard besef ik dat elke ouder zo zijn/haar onzekerheden heeft. Binnen een uur komt er een warme reactie van de juf: “Wat fijn dat je dit deelt, misschien kunnen we het nieuwe schooljaar samen nadenken over een bericht naar de ouders uit de klas van Jens? Ik ervaar veel warmte van deze ouders, dus ik vermoed dat ze het gaan begrijpen als je een keertje niet naar ze zwaait.”

De speeldate is voor de jongens heel spannend: twee kleuters die nog niet goed weten hoe het buiten school werkt. Maar vooral is het gezellig, de tijd vliegt en als de moeder van Guus weer voor de deur staat is het eerste wat we horen: “Wanneer mag Jens bij ons spelen?”