“Mam, wat eten we vanavond?” Het is half zeven in de morgen als onze zoon mij deze vraag stelt. “Ik denk bami, dat is al even geleden”, geef ik als antwoord.
“Kunt u niet iets anders eten, iets wat ik niet lekker vind?” Ik begrijp de vraag en de tranen die in zijn ogen verschijnen snijden door mijn ziel. Steeds meer realiseer ik me hoeveel er in het leven om eten draait: is er wat te vieren, dan ga je uit eten, kook je wat lekkers of haal je gebak in huis.
Met de Kerst weer in het vooruitzicht, zucht ik diep. Wat is dit toch moeilijk voor onze jongen, om niet te mogen eten! Omdat het gevaar van verslikken te groot is en een longontsteking daardoor op de loer ligt.
“Ik kan toch niet altijd iets koken wat jij niet lekker vindt; mamma moet ook aan je broers denken. Die willen ook niet altijd groenten met aardappelen.” Voor vandaag moet hij het met dit antwoord doen, al weet ik dat morgen dezelfde vraag weer gesteld zal gaan worden…
Er moet iets positiefs tegenover komen te staan, zodat onze zoon zijn focus op iets anders gaat leggen, zo realiseren we ons als ouders. Dat is goed voor hemzelf, maar ook voor ons, want hierdoor gaan we allemaal opzien tegen het eten. “Je krijgt voor elke warme maaltijd waarbij je niets eet, 1 euro”, is de afspraak die we daarna maken. “Dan kun je gaan sparen voor iets leuks.”
Tijdens de volgende maaltijden denken we er met elkaar over na waarvoor hij kan sparen. En we maken maar een uitzondering op het mobielverbod tijdens het eten… Als wij eten, mag hij een spelletje spelen; op die manier wil hij er wel bij zitten. De avondmaaltijd is in ons gezin namelijk ook een moment om elkaar als gezinsleden te ontmoeten en verhalen te delen. Dat vinden we voor onze jongen eveneens belangrijk.
Zo gaan enkele weken voorbij. Inmiddels heeft hij een aardig bedrag bij elkaar gespaard, maar de keus waaraan het besteed gaat worden is nog steeds niet gemaakt.
Dan komt hij op een middag enthousiast uit de bus. “Mam, ik weet wat ik wil gaan doen met mijn geld!” Het idee dat ik vervolgens te horen krijg, is iets wat ik totaal niet had verwacht… “Ik wil mijn geld geven aan een mevrouw die een interview had op Groot Nieuws Radio.”
Het interview dat mijn zoon op weg naar huis beluisterde, heeft hem duidelijk geraakt. Het betreft een mevrouw die soms bijna geen geld heeft om eten te kopen, maar wel een bedrag aan deze radiozender wil geven. Omdat het voor haar een kanaal is waardoor ze “geestelijk voedsel” krijgt en dat heeft ze ook hard nodig.
“Toch weer die link met eten”, zo gaat het door mijn hoofd.
We denken na over de manier waarop we met haar in contact kunnen komen en sturen dan een mailtje naar Groot Nieuws Radio, waarin we onze vraag voorleggen. Twee dagen later krijgen we met goedkeuring van deze mevrouw haar adres. Er wordt een briefje getypt en al het gespaarde geld gaat mee in de envelop. De reactie die zij hierop geeft, is voor onze zoon het mooiste cadeau dat hij zich had kunnen bedenken. Stralend zegt hij : “Wat word ik hier blij van!” Het raakt ons als ouders diep en stemt ook tot dankbaarheid.
Dan gebeurt er nog iets opmerkelijks. Mijn man vertelt dit verhaal aan een collega op het werk. Hij zegt er niet bij welk bedrag zoonlief gaf. De volgende dag krijgt hij van deze collega een envelop in zijn handen gedrukt. “Voor je zoon”. Als we de kaart lezen, ontroeren we:
“Dit kaartje is voor een speciaal iemand, in mijn ogen ben jij dit. Ik hoorde van je vader het verhaal over de vrouw die jij geholpen hebt van je eigen spaargeld. Dit vond ik zo’n mooi verhaal en dat heeft me in mijn hart geraakt. Zeker ook dat je blij wordt als je iemand anders blij kan maken. Door dit mooie gebaar heb jij mij ook blij gemaakt. Ik heb hier iets in een envelopje gedaan om jou blij te maken. Of jij maakt er iemand anders blij mee. Nogmaals bedankt dat jij mij ook blij gemaakt hebt.”
In de bijgevoegde envelop zit –exact!– het bedrag wat onze zoon heeft weggegeven…
Over een paar dagen is het Kerst. Opnieuw denken we er samen over na wat er met dit geld gedaan kan worden. Na de positieve ervaring van de vorige keer, hoeft onze zoon er deze keer niet lang over na te denken. De mevrouw, naar wie hij het eerder gespaarde geld stuurde, wordt een paar dagen later opnieuw verrast met wat lekkers voor de feestdagen. Het overige geld wordt overgemaakt naar arme mensen in Moldavië, waarvoor de krant een actie op touw heeft gezet.
En dan wordt het Kerst. De maaltijd is eenvoudig… Maar met elkaar mogen we stilstaan bij datgene waar het écht om draait: God gaf Het Liefste wat Hij had. Om mensen écht gelukkig en blij te maken!
Als moeder van vier zonen hoop ik u d.m.v. mijn blogs regelmatig een inkijkje te geven in ons gezinsleven.
Anders dan doorsnee, omdat onze jongste (2006) geboren is met een spierziekte. Hij is volledig rolstoelafhankelijk.
Veel in ons huis staat hierdoor op wielen, maar niet altijd loopt alles op rolletjes…
Hendrika
Reageer: