“Van wie hebt u die mooie bos bloemen en waarom heeft mijn jongste broertje zomaar een nieuwe pocket van Donald Duck gekregen?” Het valt onze derde zoon direct op, bij zijn thuiskomst uit het werk. Mijn man en ik kijken elkaar even aan en glimlachen dan maar wat. “O, ik begrijp het al”, is de reactie. “Pappa had zeker iets goed te maken.”
Het was voor ons allebei een drukke dag geweest. Ziekte op het werk – door corona – zorgde ervoor dat mijn man moest overwerken. En thuis had ik zelf ook al met (de gevolgen van) corona te maken: de pgb’er die voor de badbeurt van Benjamin zou komen, meldde zich ’s middags toch maar af. Ze was een beetje verkouden geworden en wilde geen risico nemen.
Nadat ik Benjamin om half elf de gebruikelijke wisselligging* had gegeven en mijn man beneden nog wat had opgeruimd, was het voor ons hoog tijd om zelf ook lekker onder de wol te kruipen.
Nog even lag ik te luisteren naar het geluid dat uit de babyfoon kwam, het monotone geblaas van het beademingsapparaat. Dat zorgt ervoor dat onze zoon ’s nachts voldoende zuurstof binnenkrijgt en zo energie opbouwt voor de volgende dag. Het bekende geluid klonk deze keer als een soort slaapliedje in mijn oren en al snel was ik in dromenland.
Ineens schrok ik wakker: “Hoor ik hem nu roepen? Nee, er komt geen geluid uit de babyfoon.” Maar, zo realiseerde ik me direct: “Ik hoor ook het geblaas niet.” In de verte hoorde ik het alarm afgaan. Meteen zat ik rechtop in bed. “Dit is niet goed!”
We troffen onze jongen helemaal overstuur aan. Hij had naar eigen zeggen wel een uur lang liggen roepen en het alarm af laten gaan. Maar wij hoorden hem niet!
Meestal roept Benjamin een paar keer per nacht. Omdat mijn man lichter slaapt dan ik, hoort hij het vaak eerder. Om mij niet wakker te maken neemt hij dan de babyfoon mee. Zo ook deze keer. Door vermoeidheid overmand, had hij onze ‘wachter’ echter niet teruggezet in de houder, maar in de wc laten staan, die hij op de terugweg nog even had aangedaan. Ouderdom van het apparaat zorgde ervoor dat er al snel geen verbinding meer was.
Het gebeuren had zo veel energie opgeslokt dat onze zoon niet voldoende had bijgetankt om de aankomende dag naar school te kunnen gaan. En mijn gemaakte planning om na de eerste lockdown weer eens bij een vriendin op de koffie te gaan werd ook maar bijgesteld… Over alle emoties die er na dit voorval nog loskwamen zal ik het maar niet hebben.
Maar de winkeliers draaiden omzet, want naast bovengenoemde cadeautjes kocht mijn man ook nog een nieuwe babyfoon.
Aan het einde van deze dag keken we samen waar die het beste kan worden neergezet wanneer hij wordt meegenomen. Om er bij de terugreis naar bed bij wijze van spreken ‘over te vallen’. Dit om te voorkomen dat deze situatie zich zou kunnen herhalen. En we gingen maar extra vroeg naar bed.
Toen ik alles nog even lag te overdenken, was ik ook dankbaar dat Gods zorg nóóit tekortschiet. Dat had onze zoon ook zo ervaren, nadat hij gebeden had of pappa en mamma hem toch mochten horen.
* Wisselligging: het lichaam op de andere zij leggen omdat mijn zoon dit zelf niet kan
Hendrika, moeder van vier zonen, wil door middel van haar blogs de lezer regelmatig een inkijkje geven in haar gezinsleven. Die is anders dan doorsnee, omdat de jongste, Benjamin (2006), een spierziekte heeft en volledig rolstoelafhankelijk is. Veel in ons huis staat hierdoor op wielen, maar niet altijd loopt alles op rolletjes… (Hendrika en Benjamin heten in werkelijkheid anders.)
Reageer: