De zon begon nu toch wel snel achter de einder te verdwijnen. Nog even en het zou helemaal donker zijn. Ik voelde dat mijn hart wat sneller begon te kloppen toen ik dit constateerde. Hadden we maar wat beter op de tijd gelet! Iedereen had zin in deze wandeling. Wandelen is één van de activiteiten die we in de vakantie echt met het héle gezin kunnen doen. Alleen zijn rolstoelroutes niet aan ons besteed. “Veel te saai, dan zie je niks”, was het oordeel van onze tweede zoon, een echte natuurliefhebber. Hij wist wel een mooie route waarbij we grote kans hadden wat wild te spotten – en die volgens hem ook wel rolstoeltoegankelijk was.
Het eerste stuk ging inderdaad goed. De paadjes waren hier en daar wel wat smal en soms lag er een boomtak midden op de weg, maar mijn man of de grote broers liepen als een wegbereider voor de ‘koning’ uit om het pad rolstoeltoegankelijk te maken. Toen we bijna bij het beoogde ven waren aangekomen, veranderde de route echter ineens in een ruiterpad. Dat zorgde ervoor dat de elektrische rolstoel al snel wegzakte.
Wat nu? We besloten om, nu we zo dicht bij ons doel waren, toch maar door te zetten. Met vereende krachten duwden we de zware rolstoel, om de beurt, door het mulle zand. Benjamin* hielp zelf nog een beetje mee met de joystick van de rolstoel. Een halfuur later bereikten we, druipend van het zweet, ons doel. Het was gelukkig niet voor niets. Ook Benjamin kon meegenieten van het natuurschoon doordat we speciaal voor hem een houder voor de mobiele telefoon hadden gekocht die we op de lens van de telescoop hadden bevestigd. En ja, dan vergeet je even alles, ook de tijd…
Het ruiterpad hierna nog verder volgen lokte niemand aan, dus zetten we op de telefoon een nieuwe route uit. Het was lastig om, in het inmiddels donkere bos, het pad nog goed te kunnen zien. Daarom deed Benjamin de lichten van de rolstoel aan.
Maar, nieuwe schrik! Het ruiterpad had zoveel van de accu gevraagd dat er direct een waarschuwend piepje klonk. Al snel gaf de rolstoel geen teken van leven meer. Er zat niets anders op dan maar wéér te duwen. Om de beurt liep één van ons vooruit om bij te schijnen met het lampje van de andere telefoon die we bij ons hadden. Toen hield de nieuwe route ineens op.
We dachten dat we niet ver meer van de auto verwijderd waren, dus probeerden we met Google Maps maar om rechttoe rechtaan weer bij de parkeerplaats te komen. Opnieuw pech! Ook de accu van de telefoon waarop deze route was uitgezet had er geen zin meer in. Daarmee was ook de locatie van de auto verdwenen.
De moed was mij inmiddels allang in de schoenen gezonken en ik wenste wel dat we nóóit aan deze tocht begonnen waren. Maar, na nog eens anderhalf uur al duwend door het donkere bos gelopen te hebben, was daar opeens toch de auto! “Dit is nu écht vakantie!”, zo lieten ál mijn mannen me weten.
Hendrika*, moeder van vier zonen, wil door middel van haar blogs de lezer regelmatig een inkijkje geven in haar gezinsleven. Die is anders dan doorsnee, omdat de jongste, Benjamin (2006), een spierziekte heeft en volledig rolstoelafhankelijk is. “Veel in ons huis staat hierdoor op wielen, maar niet altijd loopt alles op rolletjes”, aldus Hendrika.
* Hendrika en Benjamin heten in werkelijkheid anders.
Reageer: