De vakantie zit erop. De scholen zijn weer begonnen. Ook voor onze drie jongens. Laurens, 12 jaar, start op de middelbare school. Vol verwachting en gezonde spanning kijkt hij ernaar uit. Z’n tas staat al een paar dagen klaar.
Jelmer, net 10, zit in groep… ja, hoe zal ik het omschrijven? Tijgeroog heet zijn groep. Een groep met zeven kinderen – vaak zes omdat er eentje maar een paar ochtenden komt – samengesteld op ontwikkelingsniveau. Jelmer is blij dat het eindelijk maandag is. De maandag dat hij weer naar school mag, terug in de structuur en daarmee de voorspelbaarheid waar hij zo naar snakt.
En Rogier, 3 jaar, gaat drie dagen per week naar zijn eigen opvang. Ook niet het standaard kinderdagverblijf om de hoek, maar een integraal vroeghulpcentrum; daar waar kinderen komen “bij wie de ontwikkeling anders of vertraagd verloopt”, vermeldt de website.
Alle drie hebben ze een eigen, mooie, passende plek. Zorgvuldig hebben we dit voor hen uitgekozen, kijkend naar wat ze nodig hebben en wat het beste bij hen past.
Maar op zo’n eerste-maandagochtend-na-de-vakantie als iedereen, inclusief manlief, weer op z’n eigen plek is, gaat er van alles door mij heen. Buitelen gedachten en emoties over elkaar heen. Wat als Laurens Jelmer grote verhalen kon vertellen over hoe het eraan toe gaat op de middelbare en er gekibbel zou zijn over het al dan niet kinderachtig zijn van iets op de basisschool…
Wat als Jelmer niet meer met Laurens samen naar school zou fietsen, maar ‘stoer’ nu de oudste op de basisschool zou zijn en in z’n eentje wegfietste… Wat als Rogier begon aan het laatste halfjaar op de peuterspeelzaal, ik zou kunnen zeggen dat hij toch zó aan de basisschool toe is en Jelmer hem al vol trots kon laten zien waar straks zijn kleuterklas zou zijn…
Wat als ik een ochtend voor mezelf zou hebben zonder dat er allerlei zorgverleners zijn die gebeld moeten of gesproken willen worden, of medicatie die opgehaald moet worden of luiers die besteld moeten worden. Wat als ik de hele ochtend op een stoel in de tuin zou kunnen zitten? Het is niet zoals het is.
Gelukkig gaan die “wat als”-gedachten meestal aan mij voorbij; wat heb ik er immers aan? Maar deze eerste-maandagochtend-na-de-vakantie is toch net even anders. Deze maandagochtend ben ik wat labiel en me meer bewust van alles wat er bij ons niet gaat zoals doorsnee. Deze maandagochtend overvalt me de vermoeidheid na zes weken schoolvakantie.
Rust. Daar hoop ik op. Vorig jaar hoopte ik daar ook op, denk ik terug, maar kwam de ene tegenslag na de andere terugval en was die rust heel ver te zoeken. Nu een nieuw jaar. Een nieuwe ronde, met nieuwe kansen. Ik heb geleerd me geen zorgen te maken over de dag van morgen, want die zorgt wel voor zichzelf. Iedere dag heeft genoeg aan zichzelf. Iedere dag krijg ik weer nieuwe krachten. Daar houd ik me aan vast. Ook vandaag. En morgen.
Ik neem jullie mee dit jaar. Af en toe een inkijkje. Hoe het gaat in ons gezin, waar het niet standaard is, maar iedereen z’n prachtige eigen plek heeft!
Rieneke is getrouwd met Hanco en moeder van drie prachtige, unieke kinderen. Laurens (12) is een gezonde, sportieve puber, Jelmer (10) heeft een ernstig meervoudige beperking en Rogier (3) heeft het syndroom van Down en complexe urologische problemen. Genoeg roering, uitdagingen, maar ook verrijking in het gezin.
Reageer: