Mijn telefoon maakt een zoemgeluidje. Ik zit in dubio: “Kijk ik wie mij appt?” Ik ben moe; mijn medicatie slaat niet aan. Ik heb een intensieve dag achter de rug: een goede zondag met twee preken waarbij ik diep en eerlijk in de spiegel moest kijken, maar ook bijzondere troost en bemoediging ervaarde. Dergelijke diensten, hoe waardevol en noodzakelijk ook, kosten mij best veel energie.
Ik kan mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen, pakt mijn telefoon en las: “Peter, hoe gaat het nu met je?” Een oud-collega, die ik sinds 2014 niet meer heb gezien of gesproken. Ik stuur haar de wat uitgebreide update die ik ook met mijn familie deelde. Al snel krijg ik een bijzondere, maar mooie reactie: “Je blog laat mij zien dat je zoekende bent en vertrouwen hebt in God. Maar hoe voel jíj je?”
Mijn oud-collega, niet kerkelijk meelevend en met de Bijbel opgevoed, kan goed lezen maar ook aardig inzien wat ik níet schreef… Nu kunnen veel mensen horen en kijken. Maar zien, luisteren en waarnemen kunnen er wat minder. Ook ík vind het soms bar lastig. Maar, hoe vóél ik mij?
Toen ik in september 2019 een verzoek indiende om mij versneld arbeidsongeschikt te laten verklaren, vroeg een kennis: “Peter, ben je nu arbeidsongeschikt of geschikt voor een nieuwe roeping in je leven?” Ik voelde mij onzeker, miste een concreet doel…
Gevoel en verstand
Mijn oud-collega vraagt of ze een keer mag komen praten. Dat naar aanleiding van mijn vervolgantwoord: “Hoe je dat vertrouwen in God voelt? Het is iets tussen hoofd en hart, tussen gevoel en verstand. Gevoel en verstand. Tijdens het lezen uit Bijbel, meditatie en kerkdienst kan God ineens tot je spreken, raken en resoneren woorden in je hart. Ondanks alle verdriet en zorgen weet en ervaar ik dat Hij van mij afweet, mij helpt, krachten geeft. Dat geeft rust bij alle zorgen die er zijn.” Wat een verwondering vandaag. Ik denk te zijn uitgeschakeld, maar mag getuigen van Gods onverdiende kracht, liefde en goedheid. Ik word ingeschakeld!
Misschien zit u ook vol vragen. Misschien hebt u ook uitreddingen, hulp en kracht ervaren. En dan ineens is er een struikelsteen, zijn er aanvechtingen. Ervaringen waar we niet trots op zijn, die pijn doen, maar ook het dagelijks beoefenen van het geloof kunnen neerdrukken. Die doen God te kort. Wat kan dat dubbel zwaar zijn…
In de Bijbel lezen we, in de Psalmen maar ook andere geschiedenissen, dat gelovigen worstelen met God. Op Psalm 88 na kunnen we overal lezen van een hernieuwd vertrouwen, bouwen en loven van de HEERE! Niet dat hun gebeden altijd worden verhoord. Maar waar de pijn of oorzaak niet wordt weggenomen, veranderen de omstandigheden soms zó dat zij er met Gods kracht mee konden omgaan. En die God leeft!
Een blog geeft altijd een persoonlijke ervaring door. Die zult u bij mij ook lezen. Toch hoop ik dat het niet om mij draait, maar dat ú er wat mee kunt. Hetzij praktisch of informatief. Als dat ontbreekt, mag u mij er gerust op wijzen. Nog meer hoop ik dat u herkenning en troost ervaart. Niet mijn troost, maar de troost die er te vinden is in Gods Woord, ja bij God Zelf!
Peter (1974), getrouwd met Eveline (1973) en pleegvader van een zoon van 14, kreeg op 39-jarige leeftijd de diagnose Parkinson. Voordat hij in 2020 arbeidsongeschikt werd verklaard, was Peter adviseur bij gemeenten en politiek en kerkelijk actief. Hij schrijft regelmatig blogs (www.jong-en-parkinson.nl) en geeft bij de opleidingen Geneeskunde en Psychologie gastcolleges over de impact van chronisch ziek-zijn.
Reageer: