Het is donderdag. Ik sta met andere (groot)ouders te wachten tot ons kroost weer de schooldeuren uit komt. De één komt rennend naar buiten om te vragen of er nog gespeeld mag worden. Anderen komen rustig naar buiten, zoekend naar een bekend gezicht. Jens komt sjokkend naar buiten. Hij sleept zijn rugtas achter zich aan en roept vermoeid: “Mama!” “Ha lieverd, fijn je weer te zien!”
In de buggy op weg naar huis zegt Jens: “Mama, ik ben erg moe en mijn beentjes doen au. Ik heb zo hard gerend”, gevolgd door wat hoesten. “O nee”, schiet het door mijn hoofd. “Niet weer hoesten!” Twee weken geleden zat hij nog aan de antibiotica. Dit hoestje herken ik van de vorige keren dat hij zich verslikte en een antibioticakuur nodig had. “Lieverd, ging het niet goed met drinken op school?” Vraag ik hem, omdat ik weet dat dit vaak de oorzaak van het hoesten is. “Nee, ik heb me verslikt in de melk.”
In één van de vorige blogs vertelde ik over de slokdarmafsluiting die Jens heeft. Hiernaast is hij hypermobiel. Hierdoor kosten alle activiteiten hem veel energie. Hij is nog niet leerplichtig en dat geeft ons de ruimte hem vaker thuis te houden. Zo blijft hij maandagmiddag en de woensdagen standaard thuis. Wanneer dit te veel is, sneuvelt er elders nog een dagdeel. Dit kan gelukkig zonder problemen, omdat ik volledig thuis ben.
De volgende morgen kruipt Jens na een nacht van veel hoesten al vroeg tegen me aan in bed. Veel te stilletjes na mijn zin. Automatisch gaat mijn hand naar zijn rug. Daar kan ik goed voelen of hij koorts heeft; daar heb ik geen thermometer meer voor nodig. Die gebruiken we alleen voor de precieze cijfers. Gelukkig voelt hij niet warm aan.
Vanwege mijn slechthorendheid heb ik mijn gehoorapparaten niet in. Jens is gewend dan in mijn oor te praten. “Mama, ik ben zo moe-oe.” Op mijn vraag of hij thuis wil blijven, zegt hij ja. Dat zegt hij niet snel; je kunt naar zijn idee niets missen op school. Met een luisterboek kruipen we maar weer onder de wol. De erop volgende weken blijven hoesten, korte nachten en veel thuis zijn het ritme. Met de longarts spraken we af dat we bij drie dagen koorts of veertien dagen hoesten naar eigen inzicht de kuur mogen opstarten die we al in huis hebben.
In die dagen zie ik berichten van wat de klas heeft gedaan in Jens’ afwezigheid. Ik deel ze niet met hem. De vorige keer dat ik dat deed, zei hij: “Mama, daar was ik niet bij.” Hij was daar heel verdrietig bij.
Ik klik het bericht weg; dit keer wil ik het ook niet zien. Het doet me pijn dat Jens zo veel leuke dingen mist waarvan ik weet dat hij ze zou opzuigen en beleven… Even schiet door mijn hoofd: zal het volgende jaar tijdens de r in de maand echt beter gaan? Ik hoop het al vier jaar…
Ik ben Merianne (38), getrouwd en moeder van een prachtige kleuterzoon. Hij werd geboren met een slokdarmafsluiting. Door het syndroom van Usher zie en hoor ik zeer slecht. Graag geef ik je via mijn blogs een inkijkje in ons dagelijkse leven.
Reageer: