Er zijn van die dagen dat het me ineens aanvliegt. “Ik moet die was opvouwen, hoognodig de bedden verschonen… Oh, en ik moet inplannen wanneer ik naar mijn vader ga om hem te helpen met de administratie; ik wil graag ook nog afspreken met…” Ik kan dat lijstje dan eindeloos vullen.
Deze bevliegingen zijn vooral als Jens weer een aantal dagen thuis is geweest en/of mijn energie helemaal op is. Door het syndroom van Usher vind ik het lastig het huishouden bij te houden wanneer hij thuis is. Door zowel mijn slechte gehoor als slechte zicht is het lastig om Jens in de gaten te houden als ik bijvoorbeeld het toilet schoonmaak.
Op diezelfde dagen heb ik ook het gevoel dat ik tekortschiet. Ik zou graag de moeder zijn die zonder gedoe de deur uit kan voor een uitstapje, de echtgenote die alles voor elkaar heeft, de vriendin met een luisterend oor, de dochter die er altijd kan zijn voor haar vader…
Wanneer Jens weer beter is en ik hem weer naar school heb mogen brengen, begin ik opnieuw te kijken wat er moet gebeuren, welke afspraken er zijn blijven liggen. Juist die eerste dagen heb ik het gevoel dat het nú moet! Vandaag het liefst alles wat ik normaal moet verdelen, omdat mijn energie beperkt is.
Dan ineens komt er een tekst in me op die ik jaren geleden eens las. “Ik val en ik sta op, ik maak fouten, ik leer, soms heb ik pijn, maar ik word sterker. Ik ben niet perfect, maar ik ben dankbaar.”
Dan kan ik daar alleen maar ”ja” op zeggen. Dankbaarheid dat ik thuis ben wanneer Jens mij nodig heeft. Dankbaar voor de liefde die mensen geven door even te vragen hoe het gaat, dankbaar voor begrip, dankbaar… Kijkend vanuit dankbaarheid ga ik rustig op zoek naar wat vandaag haalbaar is. Dan krijg ik de kracht om te doen wat nodig is
Ik ben Merianne (38), getrouwd en moeder van een prachtige kleuterzoon. Hij werd geboren met een slokdarmafsluiting. Door het syndroom van Usher zie en hoor ik zeer slecht. Graag geef ik je via mijn blogs een inkijkje in ons dagelijkse leven.
Reageer: