De deur van mijn kantoortje gaat open. Ik kijk verbaasd en een beetje verstoord op. Hij kent de code: als de deur dicht is, mag hij me niet storen. Dat is erg moeilijk voor Karel*. Want ook al heb ik van tevoren aangekondigd dat ik in overleg ga en vroeg ik of er nog belangrijke punten te bespreken zijn, vaak schiet hem altijd nog wel wat te binnen of gebeurt er iets waardoor hij me nodig heeft. Ook vertel ik hem de verwachte eindtijd van die gesloten deur en reken daar een kwartiertje bij op. Vergaderingen en gesprekken lopen weleens een paar minuten uit.
Als manager werk ik 50 procent op kantoor, de andere helft werk ik vanuit huis. Dat eerste is voor Karel duidelijk en makkelijk. Heel trouw maakt hij mijn lunchpakket klaar, inclusief een plakje ontbijtkoek en een banaantje voor de terugweg. Ook dan ben ik ruim in de te verwachte thuiskomtijd. Mocht het uitlopen of sta ik iets langer in de file, dan hoef ik niet te horen: “Wat ben je laat!”
Thuiswerken is heerlijk. Ik word minder onderbroken door van alles en nog wat en – hoewel de praatjes bij het koffiezetapparaat gezellig zijn – kosten die veel tijd. Om Karel duidelijk te maken wanneer hij kan storen en wanneer niet, is de code van de gesloten deur afgesproken. Ik waardeer een kopje koffie of een glaasje water als het wat langer duurt, maar verder houd ik me eraan.
Ik zie hem een beetje onrustig in de deuropening staan en ben afgeleid. Omdat ik midden in een digitale vergadering zit, kan ik Karel echt niet te woord staan. Ik kijk hem even aan en schud zachtjes mijn hoofd. Toch gaat hij niet weg en probeert opnieuw mijn aandacht te vangen door twee handen in de lucht te steken als teken van nood. Dan strek ik mijn hand uit (buiten de camera) om daarmee aan te geven dat het nu echt niet kan. En, hoewel het me moeite kost, kijk ik naar het scherm en ga verder met vergaderen. Een diepe zucht is te horen en de deur gaat dicht. Mijn zucht volgt daarop. Leert hij het nu nooit?
Een uurtje later vraag ik Karel wat er nu toch zo belangrijk was. Hij moppert wat voor zich uit en maakt de opmerking dat ik heus wel even de vergadering had kunnen stilleggen om hem te woord te staan. Ik kijk hem aan. Het is net of ik een verongelijkt kind voor me heb. “Nee Karel, dat kan echt niet. Als er geen brand is of er is niemand overleden, dan stoor je me niet.”
Hij blijft het stom vinden. Opnieuw stel ik de vraag waarom hij me nodig had. Een beetje beteuterd kijkt hij me aan en zegt: “Ik wilde alleen maar even tegen je zeggen dat ik naar de fietsenmaker ging en daarna boodschappen ging halen voor het avondeten.” Aan mijn gezicht is vast af te lezen wat ik ervan vind. Mokkend verdwijnt hij van het toneel.
Het ”niet storen” blijft lastig. Want ik sluit de deur niet alleen gedurende een aantal uren op mijn thuiswerkdagen, maar ook tijdens mijn digitale muzieklessen en het voeren van belangrijke telefoontjes. Daarbij houd ik rekening met Karel en probeer de tijd te nemen om samen met hem te lunchen of een bakkie te doen. Maar o wee als dat wordt ongebroken door een telefoontje of als het toch wat uitloopt, dan moet ik het horen dat ik geen tijd voor hem heb.
De eis blijft van kracht en ik probeer van tevoren te vertellen wanneer de deur dicht gaat. “Wil je ook niet hard praten in de ruimte ernaast en daar ook niet bellen als ik aan het vergaderen ben”, voeg ik er lief aan toe. Hij belooft het. De uitvoering ervan is echter niet altijd waterdicht. “En mocht er echt iets zijn wat niet langer kan wachten, schrijf het dan op een briefje. Dat deed Zacharias ook bij Elisabeth toen hij niet kon praten.” Een zoetzuur lachje volgt. Dat ik beloon met een dikke kus.
Tijdens het typen van deze blog begint Karel een heel verhaal. Ik vraag hem me even niet te storen en vertel hem waar ik mee bezig ben. En heel zachtjes gaat de deur achter me dicht…
Ik ben Marloes, 59 jaar en getrouwd met Karel*. Samen hebben we vijf volwassen kinderen die de deur uit zijn. Ruim tien jaar geleden kreeg Karel de diagnose autisme.
*Karel en Marloes heten in werkelijkheid anders
Reageer: