“Hoera, het is vakantie en íedereen is blij!”, zo luidt een van de lievelingsliedjes van Laurens. Vakantie is voor hem feest. Voor mij ook?

Het hele jaar rond kan Laurens ernaar vragen: “Hoge bergen en in het meer zwemmen?” Wat kan hij dáárvan genieten. En ik met hem! Maar als we daar eenmaal zijn en een wandeltocht willen maken, gaat Laurens al snel in kleermakerszit op het bergpaadje zitten. En zie hem maar weer eens in de benen te krijgen!

Twee weken intensief met hem optrekken op een vakantiebestemming, dat betekent ook je pas inhouden. Je pas behóórlijk inhouden. En heel wat aanpassingen maken in het programma. Ons steeds vaker opsplitsen. Willen we dat? Is dat trouwens gezond voor de rest van het gezin?

Terwijl we ons dit voorjaar oriënteren op een zomervakantie, pols ik zomaar spontaan eens wat bij zijn logeeradressen. In dezelfde tijd komt er ongedacht een telefoontje of Laurens meegaat op een kinderkamp. Dan is het snel beslist. Wij gaan zonder Laurens op vakantie, en hij gaat in die tijd een week op kamp en een week logeren.

Vanaf het moment van die beslissing zit het wel steeds iets in mijn achterhoofd. Soms wordt dat versterkt door reacties uit onze omgeving: “Nú al zonder Laurens op vakantie? Hij is toch nog maar 14… Hij geniet er toch altijd zo van?” Of ik krijg juist te horen dat ik me geen zorgen hoef te maken, overal zijn vliegvelden… Dáár moet ik echt niet aan denken! Wanneer we daarvan ongepland gebruik moeten maken, is er wel heel wat aan de hand.

Als het eenmaal juli is vliegt het me wel een beetje aan. Pff… duizend kilometer rijden, zo ver bij onze afhankelijke zoon vandaan. Terwijl ik Laurens op de ochtend voor ons vertrek wegbreng, zit hij hard te zingen op de achterbank. Hij tikt me even aan: “Mama, mama”, en dan zingt hij op z’n mooist: “Amen, amen, amen. Dat wij niet beschamen.” Dat ontroert me, het is alsof hij me toezingt.

Wat is alles goed verlopen. We hebben fijn contact, een grijns van oor tot oor op elke foto die we krijgen. En als ik wil videobellen, zegt hij gewoon niets. Hij heeft een houding van: “Bederf mijn feestje niet, ik ben nu hier en ik geniet.”

Wij hebben het óók goed gehad. Ik heb zo genoten van de natuur, van kleuren, van de zon, van elkaar. We mogen terugkijken op een actieve en sportieve vakantie, waarin mijn batterij volledig opgeladen werd. Het was alsof ik dit keer extra heb genoten. Of komt het doordat dat ene zintuig, altijd alert zijn, altijd de zorg, even is uitgeschakeld?

Het is voor allemaal een ontroerend moment om Laurens weer in onze armen te sluiten. Hij straalt, even staat hij hard te springen en te juichen. Heel kort. Dan vraagt hij naar zijn lievelings-cd, die hij waarschijnlijk toch gemist heeft (en die wij kunnen missen als kiespijn). 😊 “Pa, papa, mag ik liedjes opsette?” We zijn weer geland!

Jeanet schrijft over de ups en downs in haar gezin en in haar leven. Ze is getrouwd en is moeder van drie kinderen, van wie de jongste het Downsyndroom heeft

CategoryBlog, Nieuws
Tags
Reageer:

*

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Copyright © Op weg met de ander. Alle rechten voorbehouden. | Design: SV Productions | Privacyverklaring

Volg ons:          Zoeken: