Na elf jaar trouwe inzet hebben we afgelopen augustus afscheid genomen van de privéchauffeurs van onze Benjamin. De schoolsituatie is namelijk anders geworden en daarom rijden nu de PGB’ers. We kijken terug op een fijne dag waarin we hebben geprobeerd om hén eens in het zonnetje te zetten. Al is er ook een gevoel van weemoed…
Onze Benjamin moest, net als ieder ander kind, op 4-jarige leeftijd naar school. We hadden hiervoor de christelijke basisschool in gedachten waar onze andere jongens ook op hadden gezeten. De directeur daarvan had echter grote bezwaren om een kind met zoveel lichamelijke beperkingen in te schrijven. Zo kwamen we uit bij een mytylschool, 20 kilometer verwijderd van onze woonplaats. Tijdens het kennismakingsgesprek voelde de sfeer direct warm aan, al misten we wel de christelijke identiteit. Buiten zagen we diverse busjes klaarstaan om de kinderen op te halen. Zo zou het binnenkort dus ook met onze Benjamin gaan.
Toen we na afloop van dit gesprek naar onze auto terugliepen, galmde uit de busjes harde radiomuziek ons tegemoet. Wat had ik het er opeens moeilijk mee. Ons kind naar een ‘openbare’ school was al iets wat ik een plekje moest gaan geven. En dan ook nog de dagelijkse rit in zo’n busje, met radiomuziek waar we niet achter konden staan.
De enkele weken die Benjamin nog voor de zomervakantie naar school zou gaan, ging hij één dag per week. Ik bracht en haalde hem zelf. Mijn weerzin tegen de busjes groeide met de week. De chauffeurs stonden al rokend te wachten tot de school uitging. En op een keer waren de busjes in oranje getooid; er bleek WK Voetbal te zijn. Was dit na de zomervakantie de enige mogelijkheid om op school te komen, of zou het ook anders kunnen?
Zelf alle dagen gaan rijden zag ik niet zitten. Toen werd het plan geboren om vrijwilligers te vragen die met onze eigen bus zouden kunnen gaan rijden. Een paar vutters uit onze kerk die we met toch wel wat schroom hadden benaderd, waren echter direct enthousiast en droegen zelf nog andere namen aan. Zo ontstond er een groep van negen chauffeurs, die elk één rit per week voor hun rekening namen.
Voor de chauffeurs ging er een nieuwe ‘gehandicaptenwereld’ open. De eerste week kwamen ze ontdaan terug over wat ze allemaal voor ‘erge dingen’ hadden gezien. Tijdens het autorijden luisterden ze eerst naar luisterboeken. Later ging toch de radio aan, maar dan afgestemd op Groot Nieuws Radio*. Dit leverde soms mooie gesprekken op tussen de chauffeur en Benjamin.
De band groeide met de jaren. Iedere chauffeur liet op zijn eigen manier blijken dat hij een stukje van onze zorg wilde meedragen! Ze regelden zelf vervanging bij ziekte of vakantie. Leefden mee tijdens zijn ziekenhuisopnames en kwamen trouw elk jaar op verjaardagsvisite, met een groot cadeau voor Benjamin.
Deze vorm van mantelzorg voelde voor ons als een warme deken! Daarom deze blog over hen, als een extra dankbetuiging! Stiekem mis ik hun praatjes voor en na het rijden nog weleens, of de bemoedigende woorden, wanneer ze zagen dat we het moeilijk hadden.
Eén ding weet ik zeker: ze blijven voor ons bidden!
Hendrika*, moeder van vier zonen, wil door middel van haar blogs de lezer regelmatig een inkijkje geven in haar gezinsleven. Die is anders dan doorsnee, omdat de jongste, Benjamin (2006), een spierziekte heeft en volledig rolstoelafhankelijk is. “Veel in ons huis staat hierdoor op wielen, maar niet altijd loopt alles op rolletjes”, aldus Hendrika.
* Hendrika en Benjamin heten in werkelijkheid anders.
Reageer: