“Zo jochie, vind jij het ook zo mooi hier?” Met een liefkozend gebaar strijkt een onbekende man zijn hand door het haar van onze Benjamin. Vanuit mijn ooghoeken zie ik het gebeuren en wacht ik op zijn reactie. “Ja hoor meneer, het is hier prachtig.” Als deze man zich echter buiten gehoorsafstand bevindt, vraagt Benjamin zich hardop af of deze meneer dit ook zo zou doen wanneer hij zou weten dat hij in Havo 5 zit…
We lopen en rijden verder, genietend van ons dagje uit en van al het oude dat we zien in dit museum. Als het tijd is voor de lunch, strijken we neer in het restaurant. Al snel komt de ober aanlopen. Nadat mijn man en ik onze wensen hebben doorgegeven, kijkt hij even naar Benjamin en vraagt dan aan ons: “Wil hij ook wat drinken?” Direct koppel ik – geleerd door ervaring – deze vraag terug naar mijn zoon: “Wil je ook wat drinken?” “Ja, graag”, is het antwoord van Benjamin. “Heeft u ook warme chocolademelk met slagroom?” Even kijkt de ober verward vanwege zijn verkeerde inschatting, om daarna snel naar de keuken te verdwijnen.
’s Middags nemen we deel aan een rondleiding. Aan het eind is er nog gelegenheid vragen te stellen. Geschiedenis heeft Benjamins interesse, dus hij neemt deze gelegenheid met beide handen aan om nog wat extra informatie over bepaalde dingen te krijgen. Dan begint opnieuw een voor ons onbekende persoon een praatje met Benjamin. “Zo te horen vind jij geschiedenis erg leuk. Wat doe je voor opleiding?”
Als Benjamin die avond op bed ligt en het rustig is geworden, laat ik deze voorvallen nog eens in mijn gedachten langskomen. Wat reageren mensen toch verschillend op een handicap! Bij de eerste man proefde ik vooral medelijden en hadden blijkbaar alle mensen in een rolstoel ook een verstandelijke beperking. De jonge ober wist er duidelijk geen raad mee. Het was voor hem misschien wel de eerste keer dat hij in aanraking kwam met iemand in een rolstoel.
De laatste meneer had échte belangstelling. Nadat hij ook met ons een praatje maakte, begrepen we dat hij in het onderwijs werkzaam was. Dit was iemand die aanvoelde wat hij kon zeggen nadat hij eerst had geobserveerd. Fijn dat er ook zulke mensen zijn, want van de eerste twee soorten word ikzelf altijd geïrriteerd en soms zelfs boos.
Dan denk ik ook terug aan het gesprekje eerder die week met onze Oekraïense gast. Ze was verbaasd dat ze mij tijdens mijn werk hoorde zingen. In Oekraïne lopen namelijk alle moeders van een kind met een beperking altijd met hun gezicht naar beneden, liet ze me weten. Er zijn weinig hulpmiddelen en andere mensen kijken hen met de nek aan.
Tja, dat relativeert weer. Wat woon ik dan in een bevoorrecht land. Sommige reacties van mensen, zoals hierboven beschreven, neem ik dan graag op de koop toe.
Hendrika*, moeder van vier zonen, wil door middel van haar blogs de lezer regelmatig een inkijkje geven in haar gezinsleven. Die is anders dan doorsnee, omdat de jongste, Benjamin (2006), een spierziekte heeft en volledig rolstoelafhankelijk is. “Veel in ons huis staat hierdoor op wielen, maar niet altijd loopt alles op rolletjes”, aldus Hendrika.
* Hendrika en Benjamin heten in werkelijkheid anders.
Reageer: