“We hebben nu zélf maar een overnachting voor jullie geregeld; dít is de datum. Wij hebben vrij genomen, dus het gaat helemaal goed komen!” Met deze mededeling stapten eind vorig jaar onze oudste zoon en schoondochter binnen.
Net voordat het coronatijdperk begon, waren we 25 jaar getrouwd. Ter gelegenheid hiervan hadden de kinderen ons een overnachting aangeboden. Toen ging alles dicht en… was de bon blijven liggen.
Eerlijk gezegd vond ik het ook wel prima, want of dit cadeau nu echt iets was waar ik naar uitkeek? Want hoe moest het dan met Benjamin? Natuurlijk hebben we de nodige pgb’ers tot onze beschikking: gedreven vrouwen met een hart voor zorg, die ons helpen hem te douchen en op bed te leggen.
Erg fijn, maar toch ook altijd een inbreuk op de privacy. ’s Morgens haal ik Benjamin daarom altijd zelf uit bed. En lukt het door ziekte een keer niet, dan doet mijn man het. Onze jongens hebben we nooit met déze zorg willen belasten. Er gaan al zoveel dingen anders in ons gezin sinds de komst van Benjamin en ze springen genoeg bij op andere momenten.
Nu was het gewoon buiten ons om geregeld; we stonden ‘voor het blok’. Moest ik nu blij kijken? “Maar…”, zo ging het in mijn gedachten, “hoe moet het dan als Benjamin ’s nachts zorg nodig heeft? Wie haalt hem dan ’s morgens uit bed? Wat als…” “Het is nog even weg, je kunt er naartoe groeien”, zo sprak mijn man me toe. Hij had er blijkbaar wél zin in…
Ook onze oudste merkte mijn terughoudendheid. Hij gaf aan dat hij heus wel wist hoe alles moest. En anders kon Benjamin het altijd zelf nog prima duidelijk maken. Spontaan bood de oudste aan om een paar keer te laten zien dat hij de nodige vaardigheden voor de zorg echt onder de knie had.
De datum naderde… Mijn man was druk met voorbereidingen, met wat we konden gaan bezichtigen en ik…
“We hopen een nachtje weg te gaan”, vertelde ik een paar dagen voor ons vertrek aan een vriendin die ook een kind met een beperking heeft. “O, wat leuk!”, reageerde ze spontaan, “dat zal je goed doen! Wij deden het eerst ook niet. Ik dacht net als jij dat ik onmisbaar was en ik zag overal leeuwen en beren, maar dat valt toch reuze mee, hoor! Wij doen het nu elk jaar en het is echt goed voor je relatie.” ’t Was het zetje dat ik nodig had. Ik begon er warempel ook een beetje zin in te krijgen.
“Geniet ervan! We bellen alleen als het echt nodig is. Geen bericht is goed bericht.” Zo werden we uitgezwaaid. Ons uitje was begonnen. Loslaten van het thuisfront en genieten van het samenzijn. Toch was ik de volgende morgen erg blij met een berichtje van onze Benjamin: “Mam, ik zit al op de postoel hoor!”
Hendrika*, moeder van vier zonen, wil door middel van haar blogs de lezer regelmatig een inkijkje geven in haar gezinsleven. Die is anders dan doorsnee, omdat de jongste, Benjamin (2006), een spierziekte heeft en volledig rolstoelafhankelijk is. “Veel in ons huis staat hierdoor op wielen, maar niet altijd loopt alles op rolletjes”, aldus Hendrika.
* Hendrika en Benjamin heten in werkelijkheid anders.
Reageer: