Verhalen van mensen vind ik altijd boeiend om te lezen. Wat motiveert hen de dingen te doen die ze doen, wat zijn de moeilijkheden waarmee ze moeten leven én waar putten ze kracht uit? Vaak krijg ik dan zelf een spiegel voorgehouden, of zoals laatst een bemoediging…
Zuchtend zat ik weer achter de naaimachine. Ik had er hélemaal geen zin in, maar toch, het moest! Deed ik niets, dan had ik ook niets om onze jongste mee te kleden. Benjamins* kleding is namelijk niet standaard te koop in de winkel, omdat hij door de scolioseoperatie op 11-jarige leeftijd en de vergroeiingen (contracturen) geen normaal postuur meer heeft.
Het laten naaien door anderen is zeker een optie, maar ook erg prijzig, zo heb ik inmiddels gemerkt. Daarnaast ben ik, doordat ik zelf kan naaien, nogal kritisch ingesteld en viel het door anderen genaaide kledingstuk vaak ook erg tegen wat netheid betreft.
Daarom stond toch de naaimachine maar weer op tafel. Buiten zag ik de buurvrouw heerlijk genieten van de voorjaarszon en ik… Er kwamen zomaar wat negatieve gevoelens in me op. Ik had dit al veel eerder willen doen, maar Benjamin was niet lekker geweest en was een paar weken niet naar school gegaan. Tja, dan doe ik ook niet zoveel. Het zelfmedelijden groeide met de minuut.
“Even wat anders gaan doen”, zo sprak ik mezelf vermanend toe. “Hierin blijven hangen, daar heeft niemand wat aan, zeker ik zelf niet”.
Zo zat ik een poosje later met een stapel oude bladen, die ik dan onderwijl kon sorteren op bewaren of weggooien, ook even lekker buiten van de zon te genieten. Al bladerend las ik nogmaals het verhaal van de bode Leo, die in de Tweede Kamer zijn werk doet (RD Magazine 29 nov ’21). Het trof me opnieuw dat die man het écht niet gemakkelijk heeft; naast allerlei lichamelijke kwalen ook nog de zorg voor een vrouw met diverse psychische stoornissen. Zijn vrienden, met wie hij ook over zijn situatie sprak, zeiden tegen hem: “Leo, God heeft jou waardig geacht om voor deze vrouw, jouw vrouw, te zorgen.” En dat hielp hem. “Als God zegt: “Ik heb jou hiertoe geroepen én Ik ga je bijstaan”, wat kan ik dan anders doen dan stamelen: “Heere hier ben ik. Doe het dan maar, dóór mij heen, en breek alles maar af wat afgebroken moet worden.”
Ik las verder: “En ik ben bang dat ik bezwijk. Maar tegelijk is daar de gedachte: Wow! God heeft mij uit miljarden mensen uitgekozen om Zijn kind te zijn, te getuigen van Zijn Vaderschap. En Hij heeft mij, een navelpluisje, waardig geacht om voor dit gezin te zorgen. Dat is toch ongelooflijk?” Ik heb genoeg om over na te denken…
Even later zit ik weer achter de naaimachine. Het gaat opeens veel gemakkelijker. In stilte dank ik God dat ik gaven van Hem gekregen heb om te kunnen naaien, om te mogen zorgen voor onze Benjamin. Ja, dat Hij ook voor mij een Vader is, Die zorgt voor Zijn kind!
Hendrika*, moeder van vier zonen, wil door middel van haar blogs de lezer regelmatig een inkijkje geven in haar gezinsleven. Die is anders dan doorsnee, omdat de jongste, Benjamin (2006), een spierziekte heeft en volledig rolstoelafhankelijk is. “Veel in ons huis staat hierdoor op wielen, maar niet altijd loopt alles op rolletjes”, aldus Hendrika.
* Hendrika en Benjamin heten in werkelijkheid anders.
Reageer: