De dokter die vooruitdacht
Danielle is vanaf haar geboorte in veel verschillende ziekenhuizen geweest. Het Centrum voor Blaarziekten bevindt zich in het UMC Groningen. Omdat dit voor ons erg ver weg is, circa 2,5 uur rijden, heeft ze ook een kinderarts in het Wilhelmina Kinder Ziekenhuis (WKZ) in Utrecht.
Toen Danielle ongeveer negen maanden oud was, klonk ze altijd erg benauwd. Ademhalen kostte haar duidelijk meer moeite dan leeftijdsgenootjes. Dit werd vermoedelijk veroorzaakt door inwendige wondjes, zoals ze die ook uitwendig heeft. Het is echter niet mogelijk om die inwendige wondjes te bekijken. Onderzoeken die daarvoor nodig zijn, zullen waarschijnlijk te veel beschadigen.
De kinderarts in het WKZ vond het echter een goed idee om een kennismakingsafspraak te plannen met de kinder-KNO-arts daar. Dit om te voorkomen dat we ooit op de spoedeisende hulp zouden belanden zonder dat ze bekend was bij de kinder-KNO. Behalve dat heeft de kinderarts noodmedicatie voorgeschreven die we in de mond van Danielle kunnen spuiten als ze geen lucht meer zou krijgen.
Enkele maanden gingen voorbij en er veranderde niet zoveel. Danielle’s ademhaling ging altijd zwaar, maar er leek niets te verslechteren.
Tot die bewuste avond in november die we nooit meer zullen vergeten. Rond 20.00 uur sliep Danielle, toen 14 maanden. Ik ging even later weg om ons gastkindje thuis te brengen.
Vlak na thuiskomst, rond 21.00 uur, hoorde ik een vreemd geluid van de bovenverdieping dat ik niet kon thuisbrengen. Gealarmeerd door het vreemde geluid renden papa en ik naar boven. Daar kregen we de schrik van ons leven. Danielle kreeg geen lucht, ze liep blauw aan en was volledig in paniek.
Ik pakte haar op en rende naar beneden. Daar hebben we de vernevelaar met medicijnen en ook de noodmedicatie. Al snel daarna raakte ze volledig buiten bewustzijn, zonder ademhaling. We waren zelf ook helemaal in paniek, maar weten gelukkig wat we moesten doen.
Mijn man belde 112 en ik startte direct met reanimatie. Wat ik nooit meer zal vergeten, is dat ik haar probeerde te beademen en dat ik merkte dat ik geen lucht in haar longen kon blazen. De wonden waren blijkbaar zo verergerd dat de luchtpijp volledig dicht zat.
Gelukkig hadden we de noodmedicatie in huis die we maanden geleden van de kinderarts kregen. Binnen enkele minuten deden de medicijnen hun werk door de wonden in haar luchtpijp te laten krimpen. Eerst onregelmatig en heel zwak, maar steeds iets meer kon Danielle weer een klein beetje ademhalen.
Papa was ondertussen druk met alle hulpverleners die naar binnen druppelden. Omdat het om een kinderreanimatie ging, kregen we een huis vol. Politie, twee ambulances en een traumahelikopter waren uitgerukt voor ons kleine meisje. Danielle was inmiddels weer bij kennis en wist niet wat haar overkwam. Ze was nog een beetje suf, maar kon vrij snel alweer grapjes maken met de ambulancebroeders.
Inmiddels zijn we jaren verder, maar nog steeds horen we regelmatig: “Danielle, oh, is dat dat meisje waarvoor de traumahelikopter kwam?” Tsja, wat wil je? ’s Avonds om 21.00 uur kwam een traumahelikopter met een grote zoeklicht boven ons kleine dorpje. Dat maakte indruk!
Wat zijn we dankbaar dat deze avond goed afliep! Wat een zegen dat de HEERE deze kinderarts op ons pad stuurde die vooruit durfde te denken en ervoor zorgde dat wij konden handelen zodra
Danielle benauwd was. Hierdoor hoefden we geen kostbare minuten op een ambulance te wachten en liep Danielle er uiteindelijk geen blijvende schade door op.
Aline de Jong (27) is de moeder van Danielle (4). Zij is geboren met epidermolysis bullosa, ook wel vlinderziekte genoemd. Hierdoor laat de huid gemakkelijk los en vormen er blaren bij wrijving en aanraking. Vanwege de ziekte kreeg 1,5-jarige Danielle een tracheacanule. Danielle’s wonden zitten namelijk ook inwendig, in de slijmvliezen. Daardoor groeide het strottenhoofd bijna helemaal dicht. Danielle moest meer keren worden gereanimeerd omdat ze geen adem kon halen. Door de tracheacanule kan ze nu weer rustig ademhalen zonder continu benauwd te zijn.
Reageer: